‘Half monnik, half kwajongen’, zo werd Poulenc in zijn tijd wel getypeerd. In zijn concert voor orgel, strijkorkest en pauken wisselen deze beide kanten van Poulenc zich telkens af. De plechtige opening, die refereert aan Bachs Fantasia g-moll (BWV 542) toont Poulencs serieuze kant. Maar zodra het Allegro inzet spat het plezier eraf: geen muziek voor de kerk, maar voor de concertzaal, of misschien zelfs de bioscoop.